Փաշինյանի ջղաձգումների պատճառը. ԱԺ-ն նրան անվստահություն կհայտնի՞

Posted On Հինգշաբթի, 05 Դեկտեմբերի 2019 11:05

Եկող տարին սկսելու ենք խորը հիասթափությամբ, քանի որ հեղափոխական իշխանություններն իրենց գրեթե ոչ մի խոստում չեն կատարել: Ու եթե սրան համադրենք, որ նոր իշխանությունները ոչ թե առաջ են գնում, այլ անընդհատ հետ, ու անցյալն են փորում, ապա կարելի կլինի ենթադրել, որ տնտեսական աճի, ներդրումների ու ներգաղթի խոստումները մնալու են  չկատարված առնվազն նաև 2020-ին:

2020-ի հունվարի 14-ին լրանում է Նիկոլ Փաշինյանի վարչապետության մեկ տարին, իսկ Սահմանադրության հոդված 115-ը մեզ հուշում է, որ՝ վարչապետին անվստահություն կարելի է հայտնել նրա նշանակումից ոչ շուտ, քան մեկ տարի հետո: Վարչապետին անվստահություն հայտնելու մասին Ազգային ժողովի որոշումն ընդունվում է պատգամավորների ընդհանուր թվի ձայների մեծամասնությամբ: ԱԺ-ն ունի 132 պատգամավոր, ընդդիմադիր պատգամավորների թիվը 44-ն է՝ ներառյալ խմբակցությունում չընդգրկված պատգամավորը, անվստահության համար անհրաժեշտ է 67 ձայն։ Դիտարկենք դեպք, որ բոլոր ընդդիմադիր պատգամավորները կարող են հանգել կոնսենսուսի՝ վարչապետի մեկ թեկնածուի շուրջ, կնշանակի նրանց պակասելու է իշխող «Իմ քայլը» խմբակցության 88 անդամից ընդամենը 23-ի ձայնը։ Սա հասկանում է նաև Փաշինյանը, հասկանում է նաև որ ժամանակն աշխատում է ի վնաս իրեն, դրա համար մտածում է՝ «Մտրակի ու քաղցրաբլիթի» հայտնի սկզբունքի հիման վրա ընդդիմադիրներին իր կողքին պահել, կամ, գոնե, իր դեմ չհանել, թիմակիցներին էլ՝ սաստել։ Բայց ինչպես միշտ, միանգամայն հակառակ էֆեկտն է ստացվում։ Փաշինյանն անգամ իր թիմի ներսում չի տիրապետում իրավիճակին ու ամբողջությամբ անգամ իր թիմն իրենով չի արել, ուր մնաց՝ մյուսներին։ Ցանկացած ամենահասարակ տարակարծության դեպքում վարչապետը կարող է պարտադրել իր թիմակցին վայր դնել մանդատը, կամ պաշտոնանկ անել գործադիրի ներկայացուցչին։ Ու որպեսզի դժգոհության ալիքը չհանգեցնի նրա դեմ համակարգված ըմբոստության, Փաշինյանը գահընկեց արեց երկրի ամենաինֆորմացված ուժային կառույցների ղեկավարներին, ու իր թիմակիցների բերանով տարածեց, թե դրանով կանխեց խռովությունն իր դեմ։ Դե որպեսզի իր թիմակիցներին հասկացնի, որ եթե ԱԱԾ պետի դավադրությունն է կարողացել բացահայտել, նախկիների հետ կապն արձանագրել, ԱԺ պատգամավորներն ո՞վ դարձան, որ նրանց դավադրությունը չբացահայտվի։

Լա՜վ, բայց այդպես չկատարած խոստումներով, երկրում համընդհանուր ատելության մթնոլորտի առկայության պարագայում խորհրդարանական ու արտախորհրդարանական ընդդիմության ցանկացած քննադատության դեմ հարձակում ու շինծու քրեական գործերի հարուցում, սեփական թիմակիցների հանդեպ կամայական հաշվեհարդար, միջազգային ասպարեզում անկանխատեսելի ու անվստահելի գործընկերոջ համբավ, Ղարաբաղյան հարցի կարգավորման ուղղությամբ իրարամերժ քայլեր ու հայտարարություններ, այս ամենի տակից արդյոք հնարավո՞ր է դուրս գալ միայն թիմակիցների հանդեպ շանտաժով, որ եթե փորձեն իր դեմ աշխատել՝ կպատժվեն։

Եթե մի կողմից հայտարարվել է, որ իշխանական բոլոր պատգամավորները խորհրդարան են եկել մեկ մարդու՝ Փաշինյանի հանրային վստահության հաշվին, ու եթե այդ վստահությունը շեշտակիորեն նվազում է, երկրում առանց այն էլ պայթունավտանգ իրավիճակ է, լարված է տարածաշրջանն ու ավարտված չէ Ղարաբաղյան պատերազմը, խորհրդարանական մեծամասնությունն ի՞նչ պետք է անի, որ պրոցեսները չդառնան անկառավարելի։

Ասել, թե ժողովուրդը ընտրությունների միջոցով Փաշինյանի թիմին տվել է վստահության քվե ու այսօր անվստահության հիմքեր չկան, երբ ընտրություններից մեկ տարի է անցել, դարձյալ համոզիչ չէ, քանի որ նախկին իշխանությունների օրոք անցկացված վերջին խորհրդարանական ընտրությունները թե՛ միջազգային հանրությունը, թե՛ անգամ Փաշինյանի ղեկավարած ընդդիմադիր խմբակցությունը, այն լեգիտիմ են համարել, բայց դա չխանգարեց, որ մեկ տարի անց Փաշինյանը հայտարարեր, թե նախկինների քաղաքական թիմը չունի հանրության վստահություն ու պետք է հեռանա։ Բացի այդ, եթե հինգ տարով ընտրված ուժը ինչ էլ լինի պետք է պաշտոնավարի մինչև ժամկետի ավարտը, այդ դեպքում ինչո՞ւ է օրենքը սահմանում վարչապետի լիազորությունների վաղաժամկետ դադարեցման կամ էլ ԱԺ-ն վաղաժամկետ արձակելու դրույթներ։

Ու եթե իշխող ուժի պատգամավորներից ով էլ կողմ լինի Փաշինյանի պաշտոնանկությանը, որակվելու է ծախված, քանի որ արդեն նման ակնարկներ անում են, թե նախկինները ուզում են «Իմ քայլը» խմբակցության պատգամավորներին «առնել»։

Օրենքի ուժով ԱԺ-ն արձակելն ու նոր ընտրությունների գնալը շատ ավելի վտանգավոր է երկրի համար, քան ուղղակի հանրության վստահությունը չարաշահած վարչապետին պաշտոնանկ անելը ու նոր վարչապետ ընտրելը, որը կձևավորի «ազգային համաձայնության» կառավարություն, նոր միայն դրանից հետո կարելի է մտածել արտահերթ ընտրությունների մասին կամ այդ հարցն օրակարգից հանել։ Ու եթե այս խնդրի լիարժեք գիտակցում լինի, ներպետական ու արտաքին սպառնալիքների համակողմանի կշռադատում, ապա այս ճանապարհով կգնա իշխող ուժը, եթե անգամ իրենց չաջակցի ԱԺ ողջ ընդդիմադիր համայնքը, քանզի սա ոչ թե իշխող թիմից մի քանի հոգու «փախցնելու» մասին է խոսքը, այլ հենց իշխող թիմի պատասխանատու վճռի մասին, որին հենց պետք է հանգի խորհրդարանական մեծամասնությունը։ Ու պետք չէ վախենալ, թե այդժամ կորակվեն «անաղուհաց», թե Փաշինյանն է իրենց մանդատ տվել, իսկ իրենք դա օգատագործում են նրա դեմ։ Նախ․ պետք չէ անարգել մեր ժողովրդին, իրենց մանդատ տվել է ժողովուրդը, այլապես քվեաթերթիկի վրա գրված կլիներ մեկ անուն՝ Նիկոլ Փաշինյան՝ մարդ-խորհրդարան։ Եվ երկրորդ․ անգամ մեզ կյանք տված ծնողները չեն կարող մեզ կյանքից զրկել, ինչ է թե իրենց տվածը հետ են վերցնում, ուր մնաց, թե մի մարդ, որն առանց իր թիմի պարզապես անկարող էր ինչ ոչ բան անելու։ Եվ վերջապես՝  Սահմանադրության 94-րդ հոդվածը միանշանակորեն սահմանում է․ «Պատգամավորը ներկայացնում է ամբողջ ժողովրդին, կաշկանդված չէ հրամայական մանդատով, առաջնորդվում է իր խղճով և համոզմունքներով»: Ինչպես տեսնում եք՝ կենդանական հավատարմության դրույթ չկա հիշյալ հոդվածում, ուստի, հարգարժա՛ն տիկնայք և պարոնայք,  մեր երկրի այս բախտորոշ պահին բարի եղեք առաջնորդվել ձեր խղճով ու համոզմունքներով։

 

Կայքի հրապարակումների մասնակի կամ ամբողջական օգտագործման ժամանակ հղումը կայքին պարտադիր է: Էլ.փոստ` [email protected]

Նորություններ

Բաժանորդագրվեք մեր նորություններին: Բաց մի թողեք որևէ նորություն կամ պատմություն:

Մենք սպամ չենք ուղղարկում